Jumat, 09 Oktober 2015



DAFTAR ISI

Garba Kemlaratan..........................................................................................................1
Laire Laila......................................................................................................................3
Wes Go Ntriman............................................................................................................5
Minggat..........................................................................................................................8
Kejiret.............................................................................................................................11
Ajure Ajur........................................................................................................................13
Srengenge.........................................................................................................................16
Apik..................................................................................................................................18
Ungkapan Kang Tulus.......................................................................................................20
Nikah.................................................................................................................................23














Garba Kemlaratan

Panase srengenge ora bisa ngilangake semangate wong wadon kang jenenge Nurhayati. Saben isuk, dheweke kudu tangi nyediaake jajan-jajan pasar kanggo didol ing pasar, awane golek godhong ing kebon lajeng disade. Kuwi wis dadi kebiasaan rutin sing dilakoni Nurhayati setahun iki. Uripe tansah rekasa banget. Opo maneh dheweke saiki lagi ngandung anak kang kapisan. Kebutuhan Nurhayati saya akih. Yen mung kerja-kerja kaya kuwi Nur isih sanggup, Joko bojone Nur kuwi gaweane ngentekke duwit lan gak tau nafkahi Nur. Duwit saka Nur kuwi kanggo judi, mabuk lan madon. Bengi iki Joko arep lungo metu.  
 ‘’ Nur, aku jaluk duwit 100.000!’’
‘’kanggo opo tho mas? Ndek wingi wis tak paringi 200.000 ngno kok?’’ jawabe Nur kanthi alus banget.
‘’Zaman semene 200.000 yo gampang ntek!!’’ bentake Joko.
‘’Nanging sediluk meneh kabutuhan saya akeh lho mas, kudu setiti!’’
Sabibare kuwi, Joko muring-muring lan nyaduki opo wae kang ono ing kiwo tengene. Bisa dibayangke lara atine Nur, nanging Nur nganggep yen kuwi ujian utawa pacoban saka Gusti Kang Maha Kuasa. Dalan urip kang loro banget iki ditompo Nur kanthi Ikhlas. Sakjane Nur uripe ora nelangsa banget kaya iki. Biyen Joko kuwi nduweni usaha kang sukses banget, Joko lan Nurhayati urip kanti kecukupan. Nurhayati bisa lunga-lunga ning mall, tuku barang- barang kang regane selangit lan kagiyatan mewah liyane. Lan Joko uga bisa lunga nggawa mobil, butuh duwit kari nggesek ning ATM. Nanging dalan uripe Joko lan Nur saiki ora enak kayak biyen, Joko nduweni kanca kang ngaku yen dewekke direktur perusahaan gedhe, ing kota Jakarta. Joko ditawani supaya nandur saham ing perusahaanne direktur kuwi, yaiku pak Nandar. Pak Nandar janji yen 5 sasi modal kang ditandur Joko bakal oleh keuntungan kang lipat-lipat. Tiba waktu 5 sasi kuwi Pak Nandar ilang komunikasi karo Joko. Nalika Joko nelpon nomer perusahaanne kang diwenehi Pak Nandar malahan ntok jawaban sing ora penak.
Halo, apakah benar ini PT. sejahtera abadi?” pitakone Joko lewat telpon.
Iya Pak, ada yang bisa saya bantu?” jawabe wong wadon.
Bisakah saya berbicara dengan Pak Nandar?” Joko balik takon.
Maaf, Pak Nandar siapa ya?” wong wadon sing nerima telpon balik takon.
Pak Nandar direktur perusahaan ini!” jawabe Joko nganggo nada stengah dhuwur.
“Oh maaf Bapak direktur di PT ini adalah Pak Imam Sadali, dan sebelumnya di perusahaan ini tidak ada direktur yang bernama Pak Nandar!” telephon ning tangane Joko langsung tibo ning lantai omahe, awakke saya lemes banget. Kabeh bandane Joko di sita bank amergo ora bisa mbayar utang. Mobil, omah kang gedhe banget, perusahaan kabeh ludes. Wiwit iku Joko kang alus sregep ibadahe malih dadi wong kasar lali kewajiban marang Gusti lan bojone. Malahan dheweke njaluk dhuwik bojone. Mulane iku Nurhayati luru dhuwik dhwe kanggo nguripe keluargane.                                                                 
Saben dina Nurhayati lungo ning pasar dodol jajan kanggo mburu cukup. Dheweke nawakke jajan marang ibu-ibu sing lewat ning ngarep panggonan sing dinggo dodol.
“Bu tumbas mboten Bu?” tawane Nurhayati.
“Inggih Bu, kula  tumbas cethot lan lupis 5000 nggih?” jawabe ibu-ibu rodo tuwo.
“Nggeh bu pinarak rumiyin!” ngomonge Nur kanthi lembut karo tangane ngedoli.
“Mpun pinten wulan kandungane Bu?” pitakone ibu kuwi.
“Sampun sangang wulan Bu” jawabe Nur.
“Mbokyo leren disek sadeyane Bu,” tuture ibu kuwi.
 Nur raine langsung maleh, guyune ilang pikirane langsung ileng kelakuane bojone sing kaya mangkono. Nanging pikiran kuwi ilang naliko ibu kuwi takon maneh.
“Bu sampun?” pitakone ibu kuwi
“Nggeh, niki, matur suwun.” Jawabe Nur karo ngekehno pesenne ibu kuwi.                        Sabanjure iku Nur kelingan lan mikir kepiye carane supaya Joko bisa malih apik kaya mbiyen maneh. Nanging dheweke urung ntok-ntok carane. Sakwise dodolan ing pasar Nur mulih ning omah. Nur weruh Joko teler ing ngarep tv. Banjur di gugah Nur supaya pindah kamar.
Mas . . . . . mas pindah kamar gih!!” jaluk Nur
Halah  . . . meneng wae!” saurane Joko kasar.
Nur bingung arep nangeake bojone nanging wetenge gedhe banget, Nur coba maneh nangekake Joko nanging Joko malah tambah kasar lan Joko malah langsung lungo maneh mboh nang endi. Nur istighfar langsung jupuk banyu kanggo wudlu lan shalat Dhuhur. Nur coba donga marang Gusti Allah supaya diwenei keselametan kanggo keluargane.
Awak’e Nur sayah banget. Sedino –dino kerjo kanggo nyukupi kabutuhan kang akeh banget.
‘’ Nak, yen mengko kuwe wis lair, mugo-mugo bisa ngiwangi ibumu yo!!’’ Nur karo ngelus-elus wetenge.
Nur ngarep banget duweni anak wadon supaya bisa ngewangi awak’e.
Laire Laila
            Suara adzan magrib wis kumandang nanging Joko lagi bali menyang omah. Dheweke langsung tumuju kamar tanpo ngomongi Nur. Sabanjure iku Joko ringkes – ringkes gombal banjur nglebokake gombal ing jero tas sing gedhe. Nur bingung karo tingkah lakune Joko.
“Mas arep lungo ning ndi tho?” takonne Nur.
“Aku arep minggat aku wis ora betah karo kahanan urip iki” jawabe Joko karo nada kasar.
Nur nangis karo nggondeli Joko banjur kondo,
“Istighfar Mas iki pancen pacoban saka Gusti Allah”
            Joko nyempar tangane Nur, nanging Nur tetep nggondeli tangane Joko.
“Pokoke aku arep minggat. Aku ora peduli,” jawabe Joko.
Joko banjur metu lan lungo saka omah, Nur nangis lan sedih banget amarga deweke ora tau mbayangno yen awake bakal ditinggal bojone naliko ngandung sangang wulan. Sedhela sakwise Joko lungo, wetenge Nur krasa mules. Wonge ngeroso yen arep mbabarno
“Ya Allah parengono kuat Gusti,” sebute Nur.
 Nur bingung banget amarga ora ono wong sing arep nulungi wonge. Nanging sedhela sakwise Nur nglarani, ujuk-ujuk Bu Harti tonggo teparone Nur moro neng omahe arep ngeterake berkat.
 “Assalamuallaikum bu Nur.... Assalamuallaikum,” salame Bu Harti.
Bu Harti bingung amarga ora ono jawaban saka Nur, bu Harti langsung bomah lan weruh Nur nglarani arep babaran.
“Buk tulung, tuluuuuung Bu. Aku arep nglaerno” suarane Nur njaluk tulung marang Bu Harti.
Langsung wae Bu Harti nuntun Nur menyang Puskesmas, ing turut dalan Nur ngrasakake loro banget.
            Sakwise 5 menit ing dalan, akhire Nur lan Bu Harti tekan puskesmas. Sabanjure tekan puskesmas, Nur langsung digowo perawat menyang ruang persalinan. Setengah jam sakwise ditangani bidan, anake Nur langsung lair.
Selamat nggih Bu, anake panjenengan wedok lair kanthi sehat lan selamet,” pituture bu bidan.
            Inggih Bu, kula pengen ningali putri kulo, jawabe Nur karo atine banget bungahe.
Inggih niki putrine panjenengan ayu koyo ibuke, tuture bu bidan karo ngekehne anake Nur.
Nur seneng banget, saking senenge banjur ilune mbrebes mili.
“Alhamdulillah Gusti, besok dadio anak kang bekti marang wong tuo. Insya Allah ibu bisa nguripi kuwe lan nyekolahke kowe nduk. Yen bapakmu ono mesthi seneng banget weruh kuwe,” sebute Nur marang anake.
            Telung dino Nur ana ning rumah sakit. Nalika ape muleh, Nur ora iso bayar biaya lahiran.
 Bu Har jenengan gadah arto? Kulo badhe utang kanggo bayar biaya lahiran. Bapake mboten ninggali arto kangge lahiran,” pitakone Nur marang Bu Harti.
Iya Nur. Piro butohmu? Yen sitik aku iso mbantu,” jawabe Bu Harti.
“600 ewu Bu, jawabe Nur.
Iya Nur nteni sedhelok tak jupukna duwit nang ngomah, tuture Bu Harti.
Inggeh Bu. Kulo matur nuwun sanget, jawabe Nur karo nangis.
Sakwise tekan omah Nur ngopeni anake kang diwenehi jeneng Laila. Rekasane nduwe anak dirasakke Nur tanpo bojone Joko. Bengi wayahe turu kanggo ngopeni anake lan awane dodolan jajan kanggo nyambung urip awake Nur sayah banget amarga penggawean akehe banget kaya ngono dilakoni Nur dhewe.
Dino nganti dino tahun nganti tahun, Laila saya gedhe. Dheweke dadi bocah sregep lan pinter marang ibune. Dheweke ngurangi bebane ibune ngopeni omah. Laila bisa nyapu, ngepel, umbah-umbah, isah-isah lan kegiatan liane. Ibune seneng banget amarga Laila niru watake ibune lan ora niru watake bapake.
Ibuk aku wis nyapu lan ngepel lajeng nopo meleh?” pitakone Laila marang ibune.
Wis nduk matur nuwun ibuk wis ora pati kesel,” jawabe ibune.
“Inggeh bu iki wis kewajibane aku marang ibu. Opo meneh ibu wis golek duwik kanggo nyukupi kebutuhan kang wis dadi kewajibane bapak,” tuture Laila.
Nur nangis sakwise krungu tembung kang diucapke Laila.
Nanging sakwise Laila masuk SMA, kelakuane berubah 100%. Dheweke singa asale nurutan marang ibune, dadi bocah mbadel ora iso dikandhani. Perubahane iku amarga dheweke dinyekki kanca sakkelase amarga dheweke anake wong ora dhuwe. Kanca sakkelase pancen anakke wong sugih-sugih, kabeh kabutuhan kecukupan. Pengen tuku HP sing merek opo wae iso keturutan. Bedo marang Laila, kanggo mangan wae ibune kudu dodolan jajan ning pasar.

           
Wes Go Ntriman
“Srek..srek….!” suara sapu nalika Nurhayati nyapu ing latar.
            Nalika kuwi Laila durung tangi kanggo siap-siap menyang sekolah amergo winginane laila ngewangi dodolan Nur hayati ing pasar. Nalika laila ngewangi ora duwe niat kag iklhas ngewangi Nurhayati.Nur hayati iku wong sing sabar,ulet,lan sayang karo keluargane nanging nasibe ora mujur. Jaman mbiyen keluargane sugeh amergo ulahe joko, nasibe Nur Hayati sak keluargane dadi elek. Nur hayati dadi wong kere ditinggal minggat  jkoko menyang Jakarta. Semono uga laila dadi bocah kang ora ntriman amergo keterbatasan ekonomi keluargane.
“ Laila..Laila.!” mbengok swarane Nita, Tiur, lan kanca-kancane ana ing duwur sepedane ing ngarep omahe laila.
“Wonge durung tangi nduk…!” jawab Nur hayati sing ijeh karo nyapu ing latar.
“Lho niki wes jam 06.15 kok lek..laila during tangi mangke dak telat sekolahe lek..?” takon Tiur.
“ Sek..sek nduk..! entenana sedelok , tak gugahe laila,” jawab Nur hayati
Nurhayati ngomong karo Tiur lan kanca-kancane Laila. Nurhayati langsung nyelehke sapu sing dinggo nyapu mau. Enggal Nurhayati budhal menjero omah nggugah laila sing durung tangi.
“Astagfirullahhaladzim, cah wedok… cah wedok polahe kok kyok mangkene, tangi nduk… tangi?” sambat Nur hayati amergo lila hurung uga tangi.
“Ana apa leh bu..ijeh isuk iki,,,!” jawab laila
“Ijeh isuk piye leh nduk iki wes jam 06.30 kok, iko0 lho kancamu wes do ngenteni kuwe nek ngarep omah..!” saure Nurhayati.
“Piye leh buk.. ngono mau dak dgugah isuk a..?” jawabe lailai karo nyentak-nyentak Nurhayati.
“Wis lek gage dang adus..! lek ndang mangkat sekolah selak keri…” saure Nurhayati.
Sawise diomongi Nurhayati, Laila enggal adus menyang kamar mandine. Sawise kuwi Laila enggal budhal menyang sekolahan. Tanpa pamit karo Nur hayati, amergo laila mutung karo Nur hayati sing nggugah kawanen. Banjur tiur nggocekke laila numpak sepeda menyang sekolahan. Ning dalan laila diomongi kancane.
“Piye leh laila, tangimu kok awan banget?” takon nita
“Iyo hare laila, kuwe ndek bengi lapo ae leh kok karipan..!” saut tiur
“Mbuh-mbuh ayo go dang diolahi banter pedale yur..!” ora jawab pitakone kancane malah ngamuk-ngamuk kancane.
“Ngeniku kon nukokno sepada nur hayati go la..? mrentah Nita
“Iyo hare ibukku mbuh piye, ngko nek tekan omah tak kon nukokke sepeda…!” jawab laila.
“ Lhah apik iku, sak umpamane nek duwe sepeda dewe lak kepenak a, aku oralah marani kuwe angger dino…?” takon tiur.
Tekan sekolahan Laila,Tiur,Nita lan kanca-kancaner kabeh mau enggal mlebu kelas. Ing njero kelas Laila gojek karepe dewe pas diulang gurune. Gurune banjur ngakon Laila maju ing ngarep kelas. Laila diukum gurune dikon ngadek karo sikil siji ing pojok ngarep kelas. Laila iku mpancen bocah emboh diulang malah gojek karepe dewe. Sawise diukum laila dikon linggeh maneh gurune ing bangkune mau. Banjur ganti pelajaran liyane. Sak wise bar pelajaran terakhir bel balik sekolah krungu..!
“Tettt….tettt”
“Ayo a dang balek yur…?” takon Laila ngrusuni Tiur
“Iyo..iyo sabar sitik go!” jawabe Tiur
Ing dalan muleh Laila mikir-mikir enake ngakon Nur hayati nukokno sepeda warnane opo. Mbareng tekan omah Laila ngamuk-ngamuk maneh ambi Nur hayati ngrengek ngakon nukokno sepeda.
“Buk..aku ngeniku tukokno sepeda go buk..! ben koyok kanca-kancaku wes do nduwe sepeda dewe-dewe, lha aku endi buk sepedaku,,?” ngrengekke laila.
“ Sabar nduk. Ibumu iki lagi nyelengi duwit kanggo nukokno kuwe!” jawabe Nur hayati
“Sabar,…sabar.. sabar kok terus leh buk, aku ngeniki kesel dadi wong kere, bapak wes minggat ijeh urip koyok ngene..! Laila ora betah buk..!”
Wektu iku Nur hayati mung bias meneng lan netesno air mata amergo diuneni anake koyok ngono.
“Pokoke angger ora mbuk tukokno sepeda, aku arep minggat melu bapak Joko..!” sentak Laila
“Iyo..iyo nduk Laila, ibuk janji sesuk tak tukokno sepeda nduk…!” jawabe karo nangis sesenggukan.
“Titeni nek ora mbuk tukokno!” jawab Laila bocah kang ora tau gelem triman karo keadaane wong tua.
Pirang-pirang dina iki Nurhayati golek utangan ngalor ngidul ngetan ngulon kanggo nukokke sepeda anake nanging ijeh ora kebeneran maneh. Amergo kanca-kancane sak iki nek marani Laila iku tumpakane sepeda montor ora speda maneh.
“ Alah lek buk.. sepeda koyok telek ngeniki kok buk tukokokno kanggo aku leh...?” gremenge Laila
“Wes go nduk, trima opo anane wae. Ibu wes susah payah golek utangan kanggo nukokno sepeda kuwe!” jawab Nur hayati
“Ingeti go buk.. sepeda sak iki wes ketinggalan zaman..! Tiur , Nita, sak iki numpake sepeda motor lha aku mbukkon ngontel pedal dewe buk...?” takon Laila.
“Wes sak iki pokoke aku tukokno sepeda motor buk, ijolno sepeda elek iki karo sepeda motor aku wes gak betah dadi wong kere ..!” ngakone Laila
Benggang pirang dino maneh nur hayati arep golek utangan maneh kanggo nukokno sepeda motor kanggo anake nanging Nur hayati ora entuk utangan saka tanggane.
***






















Minggat

Wis telung dina iki, Laila ketok banget yen dheweke ana masalah.Biasane karo kancane pada guyonan nalika menyang sekolah, nanging saikine Laila menengan. Kancane yo ora ngerti,dikira Laila paleng durung sarapan.Nek durung sarapan kok awake yo ora lemes tur yo raine ora pucet.
Amarga kuwi sing dadikake Nita, kancane Laila sing saben dina mangkat bareng duweni rasa penasaran. Biasane kancane iku,turut-turut dalan cerita bab sekolah utawa pelajaran nganti tekan sekolahan.
‘’La............’’Nita nyelok Laila karo nepuk pundake
‘’Eh lha dalah ana apa to Ta?’’ kagete Laila.
‘’Sampeyan iku lho tak sawang-sawang kok meneng wae, saka omah nglamunake sopo leh nganti lali yen ono aku nek sandingmu iki,’’ jawabe Nita.
‘’Mboh Ta,rasane awakku ora kepenak,’’ tuture Laila.
Nita sing kancane Laila kawit cilik yo ora terus percaya nek Laila lara lah yo ora bakal nglamun sedalan dalan koyo mangkene.Mboh apa sing dipikirna Laila, Nita yo khawatir wong biasane balane iku nek ana masalah langsung di ‘’Share’’ nek jarene bocah gaul jaman saiki.
‘’Aku iki kancamu kawit cilik La,aku ora iso mbok apus. Cerito wae karo aku!’’ tuture Nita.
‘’Sak benere ngene Ta, aku ndek wingi bar tukaran karo si mbok,’’ jawabe Laila karo nada rada sedih.
 ‘’Babagan apa tho La?’’ pitakone Nita.
 ‘’Mbiyen awakku jalok sepeda supaya nek mangkat sekolah bisa kaya kanca-kanca,’’ jawabe Laila.
Krungu kaya mangkono, Nita meneng sadelok. Dheweke ngeling-ngeling  yen Laila wes ditukokke sepeda. Lho ana apa meneh seng nggawe masalah. Nita tambah penasaran.
              ‘’Nek omahmu bukane wis ana sepeda kok La?’’ pitakone Nita.
‘’Yo ana, nanging aku jalok meneh karo si mbok supaya ditukokke montor. Simbok malah ora gelem nukokake. Ya kuwi seng dadikake aku tukaran karo si mbok,” tuture Laila meneh.
Ora keroso Laila kaliyan Nita omong-omongan, dhewekke wis tekan ngarep gerbang sekolahan. Sanajan mendung nanging wis  jam 7, gerbang sekolah arep di tutup pak satpam. Nita nyelok Pak Satpam supaya gerbange ora ditutup.
                 ‘’Ojo ditutup disek pak!’’ Laila dan Nita mbengok nganti otot ning gulune pada ketok.
 ‘’Ayo pada mbomah La, mengko sambung meneh masalahmu nalika balek sekolah,’’ pituture Nita.
Laila mung ngangguk wae disambi mlaku cepet-cepet menyang kelas. Laila kuwi klebu murid sing rajin nek mangkat sekolah ora tau telat kaya saiki.
               Wis jam 2 awan wayahe bocah- bocah budal sekolah. Nita wis ngenteni Laila nek ngarep gerbang sekolah amarga Laila karonan Nita kuwi ora sekelas. Dhewekke lagi kepikiran yen sesok minggu arep menyang Jakarta sowan ning omahe Pak de Kusno, Anita pengen ngajak Laila supaya bisa sekalian refreshing.
‘’La...... ,sesok aku arep lungo nek jakarta sowan nek omahe pak de, kuwe melu yo?’’ ajake Nita.
 ‘’Ehmmm, iyo sembarang Nit,’’ jawabe Laila.
Srengenge  wis katon ambles ora ketok wujud e, manuk-manuk wis podho miber balek menyang panggone. Suara adzan kumandang ana ing masjid lan mushalla. Laila ana ning kamar karo mikir, dhewekke yo pengen ngrasakke urip kang luwih kepenak tinimbang saka saiki tuku opo ae ora bisa keturutan. Lha iki pas Nita ngajak dewekke menyang Jakarta, Laila kepikiran yen arep luru penggaenan kang bisa bagyoake uripe ninggalke si mbok ning kampung.
Hawane iseh atis ,pitek pitek durung kluruk nanging Laila wis siap-siap beres-beres baju sing arep di gowo. Janjiane karo Nita mangkat jam setengah enem, supaya ora ngerti si mbok Laila mangkat jam limo. Wong pancen nganti saiki Laila karo si mbok e iseh tukaran.
Laila cepet – cepet moro nek omahe balane iku mau karonan nyangklong tas sing isine gombal telung wiji lan ngesak i duwit saka celengane kanggo biaya ana ing Jakarta. Omahe Nita ora adoh saka omahe. Laila weruh Nita lan keluargane wis siap-siap ono ngarep omah. Laila nyedaki balane kuwi.
 ‘’Eh La rene lho  ayo podo mangkat,‘’ sapane Nita.
 ‘’Yo Nit ,ngapurane rodok telat,’’ jawabe Laila.
 ‘’Iyo ora popo, wis ayo do mlebu mobil,’’ ajake Nita marang Laila.
Laila mlebu mobil lan lungguh jejer Nita ning kursi ngguri.Tekan kene Laila duwe kepinginan yen mengko wis tekan Jakarta Laila arep ning Jakarta lan ora arep balek ndisik. Pengen luru penggaenan sing bisa ngepenakke uripe.
Ora kroso mobil sedan werna putih abu-abu sing ditumpaki Laila wis tekan Jakarta. Atine Laila seneng banget amarga lagi sepisan iki weruh sing jenenge ibukota Indonesia ning ngarepe. Mobil kuwi diparkir ana ing ngarep omah sing gedhe lan tingkat. Mobil mlebu ana garasi. Nita medun lan ngajak Laila mlebu ning daleme Pak De’ne.
Keluargane Nita lan Laila disambut kanthi sumringah pak de Kusno neng ngarep lawang.
 ‘’Ayo podho mlebet dikemasi barang barang e’’pak de kusno karo salaman karo adine
 ‘’Nggeh Pak de,’’ jawabe Anita karo mesem.
Laila ngrasa pakewuh amarga ora keluargane dhewe. Laila katon  canggung yen jare bocah enom zaman saiki. Karonan nyangklong tas dhewekke mlebet bareng Nita. Amarga tekan kono wes bengi, Pak De Kusno wes nyiapake panganan. Lan sakeluarga pada madang, Neng kene Nita ngenalake Laila karo Pak De’ne.
‘’Iki lo Pak De sing jenenge Laila sing kerep tak ceritakake,’’ tuture Nita marang Pak De’ne.                        ‘’Owh iki tho sing jenenge Laila, piye kabarmu nduk?’’ pitakone Pak Kusno marang Laila.
 ‘’Alhamdulilah sae Pak De,’’ jawabe Laila santun. 
‘’Kuwe iki sing jarene entuk rangking pararel terus iku yo?’’ pitakone Pak Kusno marang Laila.
 ‘’Emm, nggih Pak De,’’ Laila isen karo mesam-mesem.
Wengi kuwi Pak Kusno, Anita, lan Laila cerita ngalor-ngidul sampek ora kroso wis jam 10 bengi. Pak De Kusno matur supaya podho istirahat yen pancen sesok arep balek. Ning jero kamar Laila ora iso turu amarga kepikiran yen piye mengko esok ora melu balek lan ora ketauan.
Esok-esok Laila metu mbukak pager metu saka omahe Pak Kusno ora lali dheweke karo nyangklong tas sing isine baju lan duwit. Laila mlaku ning pinggir dalan sing wis rame lalu lalang motor lan mobil. Laila ora ngerti arep ning ngendi lan arep nemoni sopo. Dhewekke mlaku sedalan-dalan supaya ora bisa bali ning kampung. Pisanan dhewekke yo wedi yen di perkosa utawa dijambret amarga iki Jakarta sing akeh kejahatan. Rasa kepingin urip kang luwih kepenak ngalahake rasa wedine dhewe.




Kejiret

       Wes biasa yen ning kutha kuwi kabeh larang . Saengga ndadekake Laila stress miker kabutuhane sing saya akeh, nanging Laila ora biso nyukupi kabeh kabutuhane kuwi. Laila miker pengen luru kerjo, nanging kerjo opo sing biso oleh duwit akeh tur ora abot. Nalika wektu bengi, Laila mlaku-mlaku dhewekan. Laila sing duweni body lumayan apik, enak di sawang, lan liya-liyane banjur dicedaki wong wedok seng seumuran karo Laila, jenenge Lisa. Wong kuwi omong-omongan karo Laila banjur nawani kerjo kanggo Laila. Laila dijak kerjo awor dheweke ning club malam (virgin bar). Jarene Lisa kerjo ning kono entok duwit akeh tanpa kerjo abot. Laila sing wis buntu pikire, langsung kepincut pengen melu kerjo ning kono.
“Saya punya tawaran kerja buat kamu, tapi itu juga kalau kamu mau. Bayarannya lumayan lho kalau buat seumuran kamu ini. Apalagi kamu punya body tubuh yang wow dan cocog dalam kerjaan ini,” omonge Lisa.
“Saya mau kerja apa aja mbak yang penting saya bisa mencukupi kebutuhan hidup saya selama di sini. Memangnya kerja apa mbak ?” takone Laila.
“Kerja di remaja bar, kebetulan sedang butuh banyak pekerja dan saya lihat kamu cocog,” jawabe Lisa.
Laila seng asale wong ndeso rodok bingung opo iku virgin bar. Akhire Laila gelem nerimo tawanane Lisa mau. Laila diwenehi kertu namane bose Lisa sing ngurusi kerjo.
       “ Ya sudah mbak saya mau ikut kerja mbak. Tapi saya nggak tau tempatnya.”
“ Baik kalau mau, ini saya kasih kartu nama bos saya namanya mami Jessi. Kamu boleh datang kapan aja kamu mau kalau kamu benar-benar mau kerja di situ.”
“ Makasih sebelumnya mbak karena saya sudah di ajak kerja di tempatnya mbak. Saya  nggak tau lagi harus nyari kerja kalau nggak ketemu mbak.”
       “ Iya sama-sama. Kalau begitu saya pergi dulu ya, saya masih banyak kerjaan. Sampai ketemu di tempat kerja.”
       Laila seneng ora karuan amergo dheweke wes etok kerjo.
Bengine Laila moro neng alamat seng diwenehi Lisa ndek wingi. Laila seng lagi mlebu banjur ngerti tempat opo kuwi, nanging Laila ora peduli. Neng kono Laila ketemu Lisa banjur dikenalke karo bos e Lisa, mami Jessi.
       “ Tok tok tok . . . . . . permisi, mami ada yang mau ketemu .”
       “ Silahkan masuk, ada yang bisa saya bantu ?” mami jessi takon.
       “ Ini lho mi,  Laila orang yang kemarin saya ceritain ke mami. Dia mau kerja di sini.” Lisa mangsuli.
       “ Ooh. . . ini orangnya, lumayan. . . .  Silahkan duduk.”
       “ Kenalin nama saya Jessi, kamu panggil saja saya mami Jessi. Apa benar kamu mau kerja di sini ?kalau kamu mau, kamu harus mau nurut sama saya. Gimana sayang ?”mami Jessi takon neng Laila.
       “ Iya mami, saya mau kerja di sini asalkan saya dapat uang buat nyambung hidup saya di Jakarta.”wangsulane Laila.
      “ Ya sudah . . . sekarang saya mau kenalin kamu ke Client saya nanti kamu layani apa saja yang dia mau. Buat dia yang senyaman mungkin sama kamu supaya kamu juga dapat bayaran sesuai yang kamu inginkan. Ayo ikuti saya.”
       Laila karo mami Jessi wes tekan panggonane client mau, Laila banjur dikenalke mami Jessi. Amargo Laila saka ndeso, nanging Laila ora gugup tur ora isinan yen ketemu wong seng lagi dikenal.
       “ Selamat malam om, kenalkan ini Laila. Laila, ini namanya om Bambang. Nanti kamu bisa ngobrol-ngobrol sama beliau lebih dekat lagi, sekarang saya tinggal dulu kalian ngobrol-ngobrol santai aja.”
      “Ooh ya mami, trima kasih.”
      “Silahkan duduk Laila, saya mau lebih mengenal kamu bolehkan ?”takone om Bambang.
      “Oh ya boleh om.”
       Ora suwe Laila wes akrab karo om Bambang mau banjur crito-crito. Laila seng wes gelem mbaturi om Bambang banjur diwenehi duwit ora karuan saka om Bambang. Ora trimo duwit upah saka mbaturi, nanging Laila uga diwenehi bonus saka om Bambang lan mami Jessi kang wes gawe om Bambang seneng. Amargo dino wes larut bengi, om Bambang banjur pamit muleh karo nawari Laila muleh bareng. Tekan ngarep kos-kosan, Laila mudhun saka mobile om Bambang lan om Bambang pamit. Sakdurunge muleh, om Bambang pesen karo Laila yen sesok om Bambang pengen dibaturi Laila meneh. Laila seneng banget amargo dheweke biso oleh duwit akeh  ing wektu kang ora suwe tur ora kerjo abot.
       Bengine meneh, Laila dipapag om Bambang neng ngarep kos-kosane Laila. Laila seng nganggo pakaian sexyora koyok biasane, dandanane menor ora karuan( wes persis cabe-cabean )banjur dijak lungo om Bambang shopping. Nalika Laila dandan koyok ngono, om Bambang ora ilfil. Sakwise shopping, Laila dijak neng panggona kanggo seneng-seneng selain remaja bar. Tentu wae Laila seneng banget, kerjo tapi malah seneng-seneng ora susah tur oleh duwit akeh. Dino demi dino dilewati Laila, duwite Laila soyo akeh sehingga biso tuku omah kang mewah karo mobil mewah seng ora mung siji. Laila ora nyongko yen dheweke iso duweni opo kang dikarepake kanthi wektu kang ora suwe nalika nganggo cara kang ora halal. Saiki uripe Laila kepenak ora susah kayata neng ndesa kae.
Ajure ajor
Telung taun suwene Laila makaryo ing virgin bar, Laila saged nduweni omah gedongan koyo sing dikarepake. Ogak mung omah gedongan, Laila uga nduweni mobil mewah warnane abang, yen kena srengenge mobil cemlorot gawe mlongo sing weruh. Laila bungah amarga bisa duweni apa sing di karepake. Sore iku, Laila jalan-jalan nganggo mobil abange ing taman kota, ra sengaja Laila ketemu koncone, Lisa.
“Hei, sama siapa kamu kesini?” takoke Lisa.
“Sendirian aja kok” wangsulane Laila.
“Eh, kamu bawa mobil, kan?” pitakone Lisa.
“Bawa, kenapa?” tuture Laila.
“Kita pergi ke mall yuk, mau cari baju yang bagus nih,” tuture Lisa.
“Yuk,, kebetulan aku juga lagi males nih, butuh hiburan,” jawabe Laila karo ngguya-ngguyu.
“Eh, tapi traktir yah, sekali sekali lah,” guyonne Lisa.
“Oke deh, mumpung lagi ada uang,” jawabe Laila.
Lisa lan Laila mlebu mobil, ning perjalanan, Laila lan Lisa cerita-cerita tentang kerjanane. Laila wis duwe rasa nyaman ambi kerjanane kuwi. Amarga, mung sewengi Laila makaryo, Laila saged duweni kabeh sing dikarepke. 30 menit Laila lan Lisa ning jero mobil, akhire tekan ing panggonan kang dikarepake. Laila markirke mobile ing parkiran. Ning parkiran, Laila ketemu cah lanang, cah lanang kuwi setengah tuwo, nanging iseh bagus, mobile pajero.
“Hai...,” sapane cah lanang kuwi.
“Hai.. maaf, ada apa ya?” takone Laila marang wong lanang kuwi.
“Boleh kenalan nggak?”
“Oo.. iya, nama saya Laila.”
“Dan nama saya Lisa.” Lisa nyaut tanpo permisi.
“Oo.. nama kalian cantik, secantik wajah kalian.” Rayune wong lanang mau.
“Terima kasih,” jawabe Lisa.
“Kalau nama anda siapa ya pak?” takone Laila.
“Nama saya Hasan, kalian mau saya temani keliling mall?”
“Anda serius?” Lisa seneng enek sing gelem ngeter dheweke mubeng-mubeng mall, amarga saged dimanfaatke.
“Iya, apa kalian mau?” takone Pak Hasan.
“Iya, dengan senang hati, kami mau ditemani Bapak,” saut Lisa.
“Tolong jangan panggil bapak ya, kayaknya saya kok tua banget yah dimata kalian.”
“Terus kami harus manggil apa?”
“Panggil mas aja lah.”
“Iya mas,” jawabe Laila.
“Nah, gitu dong,” tuture Pak Hasan.
“Mari mas, kita keliling mall,” ajak Laila.
“Mari sayang. Kalian mau kemana dulu?”
“Kita cari baju yuk mas,” ajake Lisa.
Suwene Lisa, Laila, lan Bapak Hasan muter-muter luru baju, Lisa lan Laila srek karo baju werno abang, singletan, lan seksi.
“Mas, saya boleh beli baju ini nggak?”
“Silahkan, Laila sayang.”
Sawise Laila, Lisa, lan Bapak Hasan entuk barang-barang kang dikarepke, Bapak Hasan jalok nomer telpone Lisa. Laila kroso cemburu, amarga Pak Hasan mboten jalok nomer telpone. Kedadean kuwi gawe Laila nyedaki Pak Hasan tanpo Lisa ngerti.
Waktu wis nunjukke yen kuwi wis wektune Laila makaryo. Laila kesah ing virgin bar, tekaning virgin bar, Laila ketemu pak Hasan, Laila mikir yen kuwi wektune Laila gawe pak Hasan saged tertarik karo dheweke.
“Mas... .. .. .. .. ..” Laila nyapa Pak Hasan.
“Iya, siapa ya?”
“Saya Laila, masih ingat gak mas?”
“Ooo.. Laila ya. Kenapa?”
“Mas lagi sendirian ya?” takone Laila marang Pak Hasan.
Pak Hasan mikir, cah wadon iki koyoke iso di manfaatke.
“Iya nih, mau nemenin?”
“Mas mau ditemenin apa nggak?”
“Iya deh, mas mau ditemenin. Laila bisa nemenin mas kan?”
“Iya mas,”
Pak Hasan lan Laila jagongan kanthi telung jam.
“Mas, saya mau ke toilet dulu ya,”
“Iya sayang, jangan lama-lama ya, nanti mas kangen loh.”
“Iya mas, Laila gak bakal lama kok.”
Wektu Pak Hasan diitinggal Laila ning toilet, Pak Hasan kepikiran yen kuwi wektune wonge jupuk duit kang enek ing tas-e Laila. Nalika dheweke marani Pak Hasan dheweke kaget amarga Pak Hasan ora ono ning meja kafe. Lan dheweke kaget amarga duwit lan barang-barang mewah ning njero tase ora ono kabeh.
“Haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa,”bengok Laila.
Sakwise iku wong-wong sing ana ning njero virgin bar kaget lan podho ngingeti Laila. Laila langsung metu luru Pak Hasan. Nanging ora ketemu-ketemu karo Pak Hasan.
            Sakwise wonge bengok-bengok ing virgin bar, Laila duweni imageelek ning pelanggan virgin bar, pelanggan-pelanggan virgin bar ngroso ilfeelkaro Laila. Pekoro kedadean kuwi, Laila ora payu maneh ing virgin bar, Laila dipecat Mami Jessi. Seminggu sakwise Laila dipecat, omahe Laila disita bank, amarga Laila ora iso bayar utang ning bank. Laila diusir saka omahe, tengah wengi Laila iseh lontang-lantung ning dalan. Laila ora duwe pilihan maneh selain kudu turu ing ngarep toko.
Srengenge wis metu, pemilik toko sing dinggo turu Laila wis dhateng.
“Heh, kamu siapa? Cepat pergi dari depan toko saya, saya mau membuka toko, nanti tidak ada pelanggan yang mau datang ke toko saya kalau kamu tidak cepat-cepat pergi dari depan toko saya,”usir pemilik toko, karo nendang bokonge Laila.





Srengenge
Sawise dheweke diusir karo sing duwe toko, Laila langsung lungo luru panggonan kang iso dinggo manggon. Nanging dheweke bingung amarga ora ono sedulur utawa kanca sing manggon ning Jakarta. Dadine dheweke lontang-lantung ning dalan meratapi paite urip kang dilakoni karo nggunakake sandangan sing ora pantes di enggo, wis cekak lan morak-marik sarta rambute kayak seminggu ora dirapike. Deweke dadi setengah stress perkara masalah sing wis dialami. Jiwane uga kaget amarga sadurunge wonge wis ntok kenikmatan urip sing wis digadang-gadang nalika ijeh nelangsa urip ning desa malahan saiki donyane wis ludes kabeh. Sing ijeh namong sandangan sing di enggo. Sandangan kuwi di enggo ngalor-ngidul luru panggonan.
Nanging wektu ora suwe nalika Laila lontang-lantung luru panggonan karo jiwane sing rada stress.  Ujuk-ujuk ono mobil mewah werna putih mandek ono ing ngarepe.
“Assalamu’alaikum,” sapane lelaki ganteng sing nganggo sandangan kayak ustadz.
Sawise ustadz nyapa Laila, Laila malahan ora mbales salame ustadz. Dheweke malah guya-guyu sakkarepe dhewe.
“Ha…ha…..ha…,” jawabe Laila karo tanganne ndudingi marak wajahe ustadz.
Sabanjure Laila ora mbales salame ustadz, ustadz langsung paham yen Laila wong kang ora ganep. Nanging sakwise reti yen Laila wong ora ganep, ustadz ora langsung lungo ninggalke Laila. Dheweke malahan ngrasa kasihan marang keadaanne Laila lan langsung ngajak Laila melu ning omahe ustadz.
“Kamu mau ikut dengan saya?” takonne ustadz marang Laila.
Nanging Laila ora njawab tawanane ustadz. Sabanjure kuwi ustadz langsung narik tanganne Laila lan ngajak Laila mlebu ning njero mobile. Nalika ditumpakake mobil, atine Laila seneng banget kayata ora tau numpak mobil sadurunge. AC mobile ustadz adem lan sejuk banget, sofane uga empuk lan tumpakane nyaman sarta suarane alus banget. Yen numpak mobil kuwi kayata turu ning springbed_an.
            Sekitar rong puluh menitan mobil kuwi nglintas ing dalan gedhe, akhire mobil kuwi mandek ing ngarep omah sing megah sing dhuweni pager njulang langit. Sabanjure iku ustadz langsung mbukakake lawang  mobile kanggo Laila lan ngajak Laila mlebu ing njero omah sing megah kuwi. Sedhela sawise mobil iku ono ing ngarep omah sing megah kuwi, ana wong wadon sing rupane ayu nganggo setelan putih-putih kayak pelayan ning restoran mbukakake lawang omah.
“Silahkan masuk tuan ustadz,” sapane wong wadon sing ayu kuwi karo nyekeli gagang lawang kang dicat werna putih rodok abu-abu.
“Terima kasih bik,” jawabe ustadz karo tangane nggandeng tangane Laila tumuju ning njero omah.
Atine Laila bungah banget weruh omah sing megah iku. Matane terus ngingeti sudut saben sudut omah kuwi. Ustadz banjur nakoki jeneng cah wadon sing dheweke tulung kuwi.
“Nona…. Nona namanya siapa ?” takone ustadz marang Laila
“La….la….la.i..la,” jawabe Laila nganggo suara pedot-pedot.
“Oooo Laila. Laila nama saya Qaiz saya biasa dipanggil ustadz Qaiz, namun kamu bisa memanggil saya Qaiz saja,” tuture ustadz karo tanggane dijabatno karo tangane Laila.
Sabanjure ustadz njabatno tangane marang Laila, Laila malahan ora mbales njabat tangane ustadz. Namung ustadz ora duweni nepsu ngamuk, dheweke ngerti keadaanne Laila dadine dheweke maklum.
            Sakwise mbukakake lawang kanggo ustadz, wong wadon sing diceluk bik kuwi langsung mlebu ning njero omah lan nemoni ustadz ning ruang tamu.
“Permisi tuan, apakah tuan membutuhkan sesuatu?” pitakonne bibik.
“Nggak bik. Saya hanya minta tolong bibik membantu nona ini untuk berganti pakaian setelah itu berikanlah dia makanan bik,” jawabe ustadz Qaiz.
“Baik tuan,” jawabe bibik.
Bibik langsung ngiwangi Laila ganti sandangan  lanbibik kuwi menehi Laila panganan sing enak-enak.



Apik

Esuk iki langite mendung. Hawane adem banget menowo arep ono udan. Laila ngadek ning ngarep omah karo senden soko karo ndelengi langitsing peteng kaya ameh ono udan dueresss.
“Laila...”ngendikane pak ustad saka njero omah.
“Ada apa Iz, ada apa Iz?” ujare Laila.
Laila terus cepet - cepet moro ning ngarepe ustadz Faiz.
“ada apa ya pak ?”pitakone laila marang pak ustad.
“Gini lho La, kamu itu ya cewek cantik , saya ajak kamu disini itu supaya bisa menjadi anak yang mempunyai sopan sapun yang sangat baik, lebih mengerti ajaran agama yang lebih mendalam. Liala dituturi ustad faiz kaya mengkono mau terus laila mikir karo ngalamun .
“Ehmm apa aku bisa jadi seseorang yang dibicarakan ustad faiz tadi ya ?yang mempunyai iman yang kuat ? “ pikire Laila.
“ Iya Iz aku akan mencoba merubah diriku menjadi sosok yang lebih baik. Semoga dengan seiring berjalannya waktu aku bisa merubahnya” ,ngomonge laila ning pak ustad. Laila saben dino mikir-mikir bab kui terus terusan lan akhire saiki laila nduwe niat kang trep kanggo ngerubah awake dadi bocah sing apik agamane, sifate lan sopan santune. Laila matur karo pak ustad yen wonge wis mantep nduwe niatan kanggo ngrubah awake kui.
Adzan maghrib wis krungu saka njero omah. Laila krungu adzan langsung wudhu terus nganggo mukena langsung menuju ning masjid bareng pak usatad. Sak suwene mlaku bareng ning ndalan laila ditakoni karo pak ustad.
“Laila , kamu itu sebenarnya bisa mengaji nggak la ?
” pitakonane pak ustad. Insyaallah saya bisa Iz” jawabe laila karo rodok gemeter njawab, masalahe laila kuwi is suwi ora tau ngaji. “Yaudah gini saja, saya minta tolong pada kamu, kalau nanti kamu menggantikan aku untuk mengajari anak anak kecil mengaji. ”, ujare ustad qaiz.
“haaa aku ?” , laila gugup.
“Tidak usah gugup la. Menurutku sebenarnya kamu itu bisa mengaji dengan baik.Ya gapapa kan la,, nanti kamu kan ya bisa lebih mendalami lagi tetntang membaca al-qur’an dengan lebih baik dan lebih fasih. ujare pak ustad.
“Iya iz semoga aku masih bisa dengan baik memahami al-qur’an”. jawabe laila marang pak ustad. Jebule laila kui nduweni swara kang apik lan enak dirungokke. Laila umpamane dadi guru ngaji ya wis pantes. Soale laila nduweni keluwehan kang apik yaiku iso moco Qur’an kanti fasih.
Suara pithik podo kluruk. Iki nandaake yen wayahe wis bengi tenan. Pak ustad saka kamar krungu swara kricik-kricik ning kamar mandi. Pak ustad mikir
“ iki ono opo yo ning kamar mandi ? padahal wong wong kabeh yo wis podo turu kok iseh ono swara banyu” pas ustad mlaku mengguri menuju kamar mandi. Jebule Laila lagi wudhu .
“Mau ngapain la kamu disini ? ujare pak ustad. Iya pak saya mau wudhu.
“aku sudah sadar setelah kamu menasehatiku, setelah itu saya mikir-mikir untuk berubah menjadi yang lebih baik”. Jawabe laialaa . “Alhamdulillah saya sangat senanbg la, sekarang kamu sudah berubahmenjadi anak yang sangat baik agama dan taqwanya” ngendikane pak ustad.
“iya terimakasih Iz”. Jawabe laila . Laila langsung menuju
kamare arep nglasanakno sholat tahajjud.
isuk-isuk iki hawane adem meneh, nanging awane ora mendung , gur angine sing semilir-semilir ndadekke esok iki ayem tentrem. Laila sing isuk mau sakwise ngaji, saiki laila lagi ngresiki musholane pak ustad. Kawit nyapu, ngepel, laila ketok semangate banget. Pak ustad ngadek lungguh ning emperan ngundang laila sak wise laila ngresiki mushola.
“laila, tolong aku belikan koran ditoko sebelah itu. Ujare ustad Qaiz. Laila langsung metu arep tuku koran . laila langsung menehno koran marang pak ustad. Sakbanjure iku langsung menuju mushola arep ngelaksanakno sholat dzuhur.





Ungkapan kang Tulus

Denting  jam nangekna turune Laila lan ngaburna mimpi-mimpine. Sithik-sithik Laila mbukak mripate karo ndemek pipine sing teles. Pipine Laila teles amarga Laila pas turu ngipekna dheweke ketemu ibune lan Laila sungkem lan nyuwun ngapura karo nangis. Saengga Laila pas tangi turu pipine teles. Mimpi iku nyentuh relung atine sing paling njero.
            Amarga ngingeti jam, Laila langsung cepet-cepet njupuk banyu wudlu kanggo nglasanakna kewajibane dadi umat islam.Sakbanjure Laila nglasanakna rukun islam sing ke-2. Pas sholat, Laila khusyuk tenan. Laila pengen ngrubah dheweke dadi wong kang sing ana ing jalane Allah Swt. Lan dadi wong sing imane kuat. Ning doane Laila ana doa kanggo keluwargane sing rusak amarga bangkrute keluwargane zaman mbiyen. Dheweke pengen ndandani keluwargane sing ameh rusak.
            Laila lunga menyang pondok sing sederhana lan nemoni Qaiz. Qaiz yaiku wong kang imane kuat lan omongane sesuai syariat agama Islam. Laila percaya yen Qaiz iku wong kang bisa dipercaya.
            “Assalamualaikum”
            “Walaikum salam” Qaiz njawab karo muter awake ning Laila.
            “Iz, saya boleh nggak bicara sebentar dengan kamu?”takoke Laila.
            “Boleh. Nggak papa kok. Emang penting ya?”
            “Ya nggak terlalu penting sih. Tapi kalau menurutku sih sedikit penting.”
“Begini lho Iz, Aku ingin pulang kekampung halamanku besok. Aku ingin memperbaiki hubunganku denganibuku yang tahun lalu sedikit rusak” tuture Laila.
“Itu berita bagus dong. Memperbaiki hubungan dengan keluarga yang sedikit rusak itu memang harus dilakukan agar hubungan yang retak itu tidak putus. Apalagi kita itu sebagai anak. Sebagai anak kita harus berbakti kepada orang tua, lebih-lebih kepada ibu kita yang mana ibu kita sudah mengandung kita selama 9 bulan 10 hari. Dan surga ituada di bawah telapak kaki ibu. Orang tua adalah orang-orang yang menyayangi, mencintai, dan merawat kita sampai sekarang ini. Seharusnya kita menjaga hubungan keluarga agar tetap erat,”tuture Qaiz sing panjang lan lebar.
            Ngrungokna penuturane Qaiz, Laila nangis amarga eling karo ibune. Qaiz bingung kenapa Laila nangis, apa Qaiz salah ngomong apa liyane. Laila terus ngutarakna kepinginane yaiku ngajakQaiz lunga ning omahe Laila sing ning desa. Qaiz bingung ameh njawab apa. Nanging Qaiz akhire gelem dijak Laila. Laila ngajak Qaiz amarga pengin ngenalna Qaiz marang ibune.
            Esukke Laila lan Qaiz menyang omahe Laila.
            “barang-barang yang ingin kamu bawa sudah semua?”takoke Laila marangQaiz.
            “Insha Allah sudah semua. Kamu?” takokeQaiz.
Wong loro iku banjur lunga menyang stasiun. Ning njero sepur, Laila karo Qaiz ngomongna ibune Laila. Amarga ndungu ceritane Laila, Qaiz ora sabar pengen ketemu karo ibune Laila. Wis sejam luwih ning njero sepur, akhire tekan tujuane. Wong loro iku banjur medun saka sepur lan numpak angkutan. Amarga desane orakena dijangkau angkutan, Laila karo Qaiz numpak ojek supaya bisa tekan omahe Laila. Perjalanan ning omahe Laila ora segampang sing kaya dipikirna Qaiz. Akhire Laila karoQaiz wis tekan ing omahe Laila sing ngarepane saka gedhek cate werna putih.
            “Assalamualaikum”
Ning njero omah ana sing njawab salame Laila. Ibune Laila terus ngetok.
            “Emaaaaaaaaakkkkk…….. “ Laila nangis terus ngrangkul ibune. Ibune ora kalah, Ibune Laila uga nangis lan ngelus rambute Laila. Qaiz sing ngadek ning nggurine Laila melok nrocoh.
            “Emak kula nyuwun ngapura nggih bu. Kula sampun nyakiti panjenengan. Kula nyuwun ngapura” Laila ngomong karo nangi snggero-nggero.
            “Ora pa-pa nduk. Aku iso mahami keadaanmu nduk” jawabe Nurhayati karo nangis.
            Laila banjur sungkem marang ibune lan ngambungi ibune. Nurhayati lagi nyadar yen Laila mulih ora dewekan ono balane.
            “Iku sapa nduk?”takoke Nurhayati marang Laila.
            “Eh nggih kula supe. Niku rencang kula saking Jakarta. Sini lho Iz….”jawabe Laila.
            “ Saya Qaiz, bu.” Qaiz salaman karo Nurhayati
“Niki rencang kula saking Jakarta. Qaiz iki wong kang ngrubah kula dados wong kang sae malih.” Tuture Laila.
            “Matur nuwun nggih le,”tuture ibune Laila.
            “Sami-sami Bu,” jawabe Qaiz.
            “Kok kamu bisa jawab dan ngerti?”takoke Laila.
“Kan di tv biasanya ada pemain yang berlogat jawa dan saya bisa sedikit-sedikit,” jawabe Qaiz
            Laila, Nurhayati, Qaiz padha omong-omongan ning njero omah pada cerita keluargane dhewe-dhewe. Akhire Qaiz malah betah ning omahe Laila.


















Nikah


Esuk sing hawane atis semilir-semilir, gawe Laila wegah tangi saka kasur. Nanging Laila mekso awak’e kanggo tangi sholat subuh amarga wektu iku jam ning tembok pandom dowo ning angka 12 lan pandom cendek nek angka 5, iku pertanda yen wektu subuh kari sedelok mulane Laila cepet-cepet tangi sanajan rasane awak’e koyok di kepruk’i amarga banget kesele lagi teko saka Jakarta.
            Sakwise sholat subuh, cepet-cepet Laila nyawang kahanan omah sing wis suwe di tinggalake marang dheweke. Nalika nyawang kahanan iku Laila marak mburi nyekel sapu lan nyapuni sakabihane isine omah.
Sakwise geger’e krasa kesel Laila lungguh ning kursi ngarep sing cedak karo kembang mawar sing warnane abang branang. Iku tandurane Laila nalika iseh ning omah. Wektu kembang mawas kang ketok sumpringah iku dadiake Laila mbayangake ustadz kang wibowo tur omongane ndadekake Laila ora bakal nglalikake senajan omongan-omongan iku wis suwi di rungokake Laila saka lambene ustadz kang nyigar jarak iku.
 “Ingatlah! Kalau hidup itu hanya sementara.”
Omongane Ustadz Qaiz kang tansah gawe atine laila koyok kesamber petir waktu iku. Nanging ujug-ujug laila sadar yen kabeh mung angen-angen’e. Nanging Laila jujur yen sakbenere ora mung omongane tok sing dipikirna. Nanging Laila uga wis mulai kesemsem lan muncul benih-benih cinta  karo rupane uga tindak tanduk’e ustadz Qaiz.Wektu iku rasa seneng karo Ustad Qaiz durung ketok dhuwur. Sakwise bayang-bayangane Ustad ilang, Laila mlebu mburi lan resik-resik pawon. Kebeneran pas iku ibuk’e uga lagi nyiapake sarapan, ujug-ujug ana swara salam.
            “Assalamualaikum...” suara saka lawang ngarep.
 “Waalaikum salam...” jawabe ibu.
            “kono nduk bukaka lawang, ono tamu!” perintah’e ibu.
 “nggeh buk. ” jawabe Laila karo mlaku nyedaki lawang ngarep lan suwarane ketuk’an lawang di baleni maneh. Laila ngucap
            “nggeh sekedap...”.
Wektu iku laila mbukak lawang lan atine kaget banget amarga tamu sing teko ning omahe yaiku wong kang lagi wae mau di bayangake lan dikangeni Laila.
            “Silahkan masuk”.
Lambene Laila katon pucet lan gugup sakwise ngerti tamu kang salam mau ustadz sing gawe Laila dadi wong kang ngerti artine urep.
            Ustadz Qaiz di kon lungguh ing kursi njero. Ora suwe ibuke Laila metu lan nyalami Qaiz. Laila sing ning ngarepe Qaiz dadi salah tingkah. Ning pikirane Laila kebak pertanyaan, kenapa ustadz Qaiz teko ning omahe padahal ora ono sing ngekon Qaiz mara omahe.
Sakwise Ustadz Qaiz omong akeh-akeh kang intine arep ngajak laila urep bareng lan dadi bojone. Ibuke Laila ora percaya yen Ustadz Qaiz nglamar Laila amarga Laila nduwe cerita kang biyen kurang apik. Ustadz Qaiz ngomong yen wonge seneng lan tersna karo Laila iku apa anane. Qaiz ora peduli karo masa lalune Laila amarga kabeh wong iku nduwe masa-masa sing angil (pacoban). Sakwise ndungu keterangan saka Qaiz, Ibuke Laila mantep yen Ustadz Qaiz bener-bener seneng lan tresno karo Laila.
            “Bagaimana Bu, apa Ibu akan mengijinkanku menjadikan mantu Ibu”. Ujar ustadz bolak-balek.
            “Piye nduk? Kuwe gelem apa ora?” takoke ibuke Laila marang Laila.
            “Terserah panjenengan, kula nderek Simbok mawon.”jawabe Laila
            “Ya wis, Kuwe tak terima dadi mantuku.”ature Ibuke Laila karo mesem.
            “Laila tadi Ibumu bilang apa? saya nggak ngerti.” Takoke Qaiz marang Laila.
            “Oh, tadi ibuku bilang, jika kamu diterima menjadi menantunya,”jelase Laila.
            “Makasih Bu,” ature Qaiz marang ibune Laila.
Krungu iku kabeh Laila rasane koyok kesiram banyu es lan banget senenge amarga arep ndue bojo lan imam kanggo keluargane sesok. Qaiz lan Laila langsung nguya-ngguyu dhewe.
            Wektu iku Ustadz Qaiz lan ibuke Laila setuju nganakake resepsi pernikahan sak cepete. Ibuke laila karo Ustadz Qaiz mau setuju rembukan yen nikahe tanggal 26 oktober 2015.
            Kurang rong minggu maneh bocah loro mau podo seneng-seneng nek pelaminan. Ana resepsi barang. Ape di gawe koyok adat solo pengine Ustadz Qaiz.
            Dina sing di nten-nteni, akhire wis teka. Ning omahe Laila ana wong akeh merga ana lamaran saka keluwargane Ustadz Qaiz saka jakarta. Ngenteni sak jam , ujug-ujug teka wong akih mudun saka mobilan . Pada gawa gawane dewe-dewe. Koyoto buah, lan lain-laine. Ana ijab kabul lan ana foto-foto nganten koyok adat biyasane.



          hanik dkk



Tidak ada komentar:

Posting Komentar